سعادت جمعی در بستر شکوفایی و نوآوری

هر جامعه ای برای دست یابی به سعادت و خوشبختی جمعی نیازمند همکاری ، همدلی و تعاون است. همدلی و تعاون و همکاری در حقیقت عناصر اصلی اتحاد و وحدت جامعه است که ظرفیت و توانمندی های جامعه را در یک جا و یک جهت خاص ساماندهی می کند. امت که به معنای جامعه متحد از نظر عقیده و هدف است در سایه سار اتحاد و انسجام است که می تواند ظرفیت ها و توانمندی های خویش را آشکار سازد و بروز دهد تا سعادت را به شکل جمعی در جامعه تحقق بخشد.
سعادت جمعی که به معنای آرامش و امنیت و آسایش و رفاه است، زمانی تحقق می یابد که ملت بتواند نیازهای جدید و تازه خود را در شرایط نوشونده پاسخ دهد. این پاسخ ها می تواند بر پایه دانش های نظری و تجربی ملتی باشد که در یک تجربه مشترک آن را به دست آورده است و یا مبتنی بر دانش های نوینی است که بر پایه اصول ارزشی پیشین با بهره گیری از روش های جدید به دست آمده است. از این روست که شکوفایی و نوآوری به عنوان یک ضرورت تداوم تمدنی لازم و ضروری می شود.
شکوفایی به معنای ظهور و بروز همه استعدادها ، امکانات و توانمندی هایی است که در یک جامعه وجود دارد. ملت و جامعه با بهره گیری از همه امکانات و ظرفیت های خویش می تواند به نیازهای خود پاسخ های در خور و شایسته ای دهد و این گونه است که خودشکوفایی ملی به معنا و مفهوم پاسخ گویی به نیازهای جمعی بر اساس و پایه امکانات است بی آن که نیازمند و محتاج دیگران باشد.
با این همه امکانات موجود چه در حوزه روشی و چه محتوایی در یک جامعه نمی تواند کفاف همه نیازها به ویژه نوشونده و متغیر جامعه و متغیرات شرایط ملی و جهانی باشد. از این روست که نیازمند نوآوری است تا با تولید علم و دانش های جدید بتواند این دست از نیازهای جامعه را نیز پاسخ دهد. البته نوآوری می بایست در چارچوب ارزش ها و اصولی باشد که ملت را ساخته و آنان را در یک مسیر مشخص قرار داده است. از این رو نوآوری و شکوفایی می بایست با بهره گیری از تجربیات تمدنی و فرهنگی ملت باشد و اگر از تجربیات انسانی دیگر ملت ها و جوامع بهره می گیرد با بومی سازی آن را در راستای ارزش ها و اصول فرهنگی جامعه خویش قرار دهد.
تاکید بر نوآوری مبتنی بر اصول و ارزش های جامعه از آن روست که مخالفت نوآوری ها با ارزش ها و اصول پذیرفته شده جامعه در حقیقت چیزی جز دور شدن از اهداف ابتدایی و غایی ایجاد جامعه و ملت نخواهد بود.
ملت با بهره گیری از دانش های تجربی و نظری و جنبش نرم افزاری و هم چنین بهره گیری از تمامی توانایی ها و ظرفیت ها و امکانات خود می بایست پاسخ های تازه و جدیدی به نیازهای عصری خود دهد. این گونه است که نوآوری معنا و مفهومی تازه می یابد. این نوآوری می تواند در روش های استفاده از یک دانش و محتوا انجام شود و با تغییر جزیی و در چارچوب همان معیارها و ملاک ها نوآوری داشته باشد؛ چنان که می تواند گاه در محتوا نیز چنین عمل کند و برخی از محتواهای متغیر و غیرثابت را نیز تغییر دهند و با نوآوری در آن ها زمینه های پیشرفت جامعه را فراهم اورد و به سوی کمال شایسته حرکت کند.
در حقیقت شکوفایی و نوآوری ، تمدن را از حالت جمود و خمود و رکود رهایی می بخشد و زمینه رشد و تعالی جامعه را فراهم می آورد. جامعه ای از شکوفایی و نوآوری تهی باشد در یک فرآیند زمانی از قافله تمدنی بشر عقب می افتد و اندک اندک به سبب ناتوانی از پاسخ گویی به نیازهای نوشونده و متغیر جامعه و عدم هماهنگی و سازگاری با شرایط و مقتضیات عصری ، دچار فروپاشی می گردد و در نهایت جوامع دیگر بر آنان چیره شده و تحت استعمار دشمنان در می آید.
برای دست یابی به کمال و تعالی جامعه لازم است تا همواره بر نوآوری و شکوفایی تاکید شود تا از فروپاشی جامعه و ملت ایران جلوگیری گردد.

نوآوری و شکوفایی؛ آزاد سازی ظرفیت ها

رهبر معظم انقلاب اسلامی سال 1387 خورشیدی را سال نوآوری و شکوفایی نامید. این در حالی است که ایشان سال گذشته را سال اتحاد ملی و انسجام اسلامی نامیده بود. اگر به عناصر تمدنی توجه شود، دانسته می شود که هدف از این نام گذاری دست یابی به همه عناصری است که بتواند تمدن اسلامی را در قالب جدید ارایه دهد و زمینه های شکوفایی تمدنی جدید اسلامی ایرانی را فراهم آورد.
ملتی می تواند تمدن ساز باشد که از وحدت ملی برخوردار باشد و اهداف و غایات خاصی آنان را در سایه سار خود متحد کند و همه ظرفیت ها و توانمندی ها و امکانات خود را که سرمایه های ایشان است را در یک راستا و جهت گرد آورد. آن گاه پس از دست یابی اتحاد و همگرایی و همدلی ملی و انسجام در راستای اهداف کلان اسلامی است که ملت می تواند به مرحله شکوفایی برسد؛ زیرا شکوفایی به معنای بروز و ظهور همه امکانات و توانمندی های ذاتی ملت در راستای اهداف غایی و راهبردهای اساسی است. در این زمان است که ملت می تواند خود را به کمال برساند و تمدنی را شکل بخشد.
البته شکوفایی به معنای پیش گفته به تنهایی کفایت نمی کند؛ زیرا نیازهای ملت با تغییر شرایط و مقتضیات تغییر می یابد؛ از این رو لازم است تا به این نیازهای نوشونده نیز پاسخ های در خور و شایسته ای داده شود که از آن به نو آوری یاد می شود.
در حقیقت نوآوری پاسخ ملت و جامعه تمدنی و فرهنگی به نیازهای نوشونده و مقتضیات عصری است که تمدن را به سوی پیشرفت و تکامل رهنمون می سازد.
بنابراین مولفه ها و عناصری چون وحدت ملی ، شکوفایی و نوآوری از مولفه های اصلی تمدن سازی است که هر ملت و تمدنی برای دست یابی به کمال پیشرفت و آسایش و آرامش نیازمند است.